ရွိခိုး ဦးခိုက္ အလြမ္းရိုက္လို႔ ေရးတဲ့စာ
ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ
ေမ ၆၊ ၂၀၀၉
အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ဒုကၡသည္တဦးအေနနဲ႔ က်မ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လဆန္းမွာ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကားကို လာေရာက္ဖို႔ က်မ စိတ္ကူး လံုးဝ မရွိခဲ့ပါ။ မလာခ်င္ပဲ ေရာက္ခဲ့ရ၊ ခ်စ္ခင္သူေတြကို ခြဲခဲ့ရ၊ ဆႏၵေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး ဘဝကို ပံုေဖာ္ရွင္သန္ေနရတဲ့ က်မရဲ႔ အေမရိကားေန႔ရက္ေတြဟာ ငရဲခန္း ေန႔ရက္ေတြပါပဲ။
၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္က အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို က်မ ေခတၱတေခါက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေမရိကား ေရာက္ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႔က ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မွာ မလံုမၿခံဳေနထိုင္ရတဲ့ က်မကို ႏိုင္ငံေရးခိုလႈံခြင့္ ေလွ်ာက္ထားဖို႔ အႀကံျပဳၾက ပါတယ္။ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႔ရဲ႔ ေစတနာပါတဲ့ အႀကံျပဳခ်က္ကို နားလည္ေပမယ့္ က်မ အေတာ့္ကို တုန္လႈပ္ခဲ့ပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမတခုရဲ႔ အေျမာက္သံ ဗုံးဆံေတြၾကားမွာ ေမြးဖြားခဲ့။ အဲဒီေတာ္လွန္္ေရးနယ္ေျမကို ျပန္လည္ ေရာက္ရွိခဲ့။ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအေၾကာင္းကို သင္ၾကား၊ ေတာ္လွန္သူတို႔ရဲ႔ ဘဝပံုရိပ္မ်ားကို တူးဆြရင္း၊ ေတာ္လွန္သူ တေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ဘဝကိုျမတ္ႏိုးခံုမင္ခဲ့တဲ့ က်မ။ စာေရး၊ စာဖတ္ ဝါသနာထံုၿပီး စာေရးဆရာဘဝကို စူးစူးနစ္နစ္ ရူးသြပ္ခဲ့။ လူထုရင္ခုန္သံ၊ လူထုဘဝ သရုပ္မွန္စာေတြကိုသာ ရင္နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ၿပီး ကေလာင္ေသြးေတာ့လည္း လူထုရင္ခုန္သံေတြကို ရင္ဘတ္ထဲ အျပည့္ထည့္ၿပီး ျပန္လည္ ခံစားေမြးထုတ္ရတာကိုမွ လက္က်တဲ့ က်မ။
ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမနဲ႔ ေဝးၿပီး ငါ ဘယ္ လိုရွင္သန္မလဲ။
လူထုနဲ႔ေဝးၿပီး ငါ ဘယ္လုိစာေတြေရးမလဲဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္က က်မကို တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားေစခဲ့တာပါ။
အေမရိကားကို ေျခခ်လိုက္တဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ အမိေျမနဲ႔ ေတာ္လွန္ေျမကို လြမ္းဆြတ္မႈ။ ဒီမိုကေရစီေရး၊ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အသက္ေတြနဲ႔ရင္း၊ ဘဝေတြနဲ႔ခင္းၿပီး ေပးဆပ္ေနၾက၊ ေပးဆပ္သြားၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္းမ်ား၊ ရဟန္္း သံဃာမ်ား၊ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ားနဲ႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားအေပၚ ရွက္ရြံ႔အားနာမႈ။ ဒုကၡသည္မ်ား၊ တရားမဝင္အလုပ္သမားမ်ား၊ နယ္စပ္လမ္းက ပန္းကေလးမ်ားအေပၚ တာဝန္ပ်က္ကြက္မႈ၊ လတ္တေလာ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ လူမ်ား၊ ျမင္ကြင္း မ်ား အေပၚ အလိုမက်မႈမ်ားနဲ႔ က်မ စိတ္ေတြ ငရဲက်ခဲ့ရပါတယ္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္က ၿမိဳ႔ငယ္ေလးတခုမွာ ငရဲက်ေနတဲ့ က်မကို ဖုန္းေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆက္ၿပီး ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြေရးဖို႔ အားေပးတိုက္တြန္းသူကေတာ့ ကဗ်ာ ဆရာကိုေအာင္ေဝးပါ။ ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီကို ေရာက္လာတဲ့ မေမၿငိမ္း (စာေရးဆရာမ ေမၿငိမ္း) ကလည္း က်မကုိ ဖုန္းလိုင္းေတြကဆင့္ စာေရးဖို႔ ပူပူဆူဆူ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ အကို အမမ်ားရဲ႔ ေစတနာကို မပယ္ရွားဝံ့လို႔သာ ေရးပါ့မယ္လို႔ အင္း ခ်လိုက္ရေပမယ့္ က်မ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စာမေရးခဲ့ပါ။ ထံုထံုေပေပနဲ႔ ေတေလေနတဲ့ က်မကို ဆရာေအာင္ေဝးက မေလ်ာ့ေသာဇြဲနဲ႔ စာေတြေရးပါ၊ သတင္းမီဒီယာေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ပါ၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ စကားေျပာပါ၊ ေရာက္တဲ့အရပ္ကေန စာေပတာဝန္ ေက်ပါလို႔ ကိုယ္တိုင္လည္းေျပာ၊ လက္လွမ္းမွီရာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားမွလည္း နားခ်ခိုင္းနဲ႔ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ အားေပးႏိႈးေဆာ္ခဲ့သူပါ။
ဆန္ဖရစၥကိုၿမိဳ႔အနီးက ပစိဖိတ္ကမ္းေျခတခုကို မေန႔တေန႔က က်မ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကမ္းေျခမွာ မိုးမခမီဒီယာက ေမာင္ရစ္နဲ႔ က်မဆံုပါတယ္။ လိႈင္းေတြ တဝုန္းဝုန္း၊ ေလေတြ တဟူးဟူးၾကားမွာ ေမာင္ရစ္နဲ႔ က်မ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း၊ လူထုေတြအေၾကာင္း၊ ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း၊ သံဃာေတာ္ေတြအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားေတြအေၾကာင္း၊ အေမရိကားေရာက္ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာမ်ားအေၾကာင္း အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းခြဲျပန္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္ရစ္က က်မကို စာအုပ္ ၄ အုပ္ လက္ေဆာင္ေပးၿပီး က်မဆီက စာေရးပါ့မယ္ဆိုတဲ့ ကတိကို မရ ရေအာင္ ေတာင္းပါေတာ့တယ္။
ေမာင္ရစ္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြက မိုးမခက ထုတ္ေဝတဲ့ ေၾကးမံုဦးေသာင္း (ေအာင္ဗလ)၊ ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္၊ ဖန္မီးအိမ္စာေပခ်စ္သူမ်ား (ဆန္ဖရန္စစၥကို)က ထုတ္ေဝတဲ့ ကဗ်ာဆရာဦးတင္မိုး ကြယ္လြန္ျခင္း ၆ လ ျပည့္ အမွတ္တရစာစုနဲ႔ အဟာရစာေစာင္က ထုတ္ေဝတဲ့ ခရမ္းျပာျမင္းရိုင္း (ကိုေအာင္ေဝးရဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္) ျဖစ္ပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တရက္မွာပဲ သတင္းစာဆရာႀကီးမ်ား၊ ကဗ်ာဆရာႀကီးမ်ားရဲ႔ ဘဝျဖတ္သန္းမႈ၊ ေစတနာ၊ အျမင္သေဘာထား၊ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္မ်ားပါတဲ့ အဖိုးတန္စာအုပ္ ၄ အုပ္ကို က်မ မနားတမ္း ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ ၄ အုပ္ဟာ အေမရိကားကိုေရာက္ၿပီး က်မ ပထမဆံုးဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြပါ။
ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မွာ သတင္းနဲ႔ စာနယ္ဇင္းအလုပ္ကို ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်မ၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကိုေရာက္မွ ကြန္ျပဴတာနားလည္း မကပ္၊ ဘာသတင္းမွလည္း နားမေထာင္၊ ဘာစာမွလည္း မဖတ္ဘဲ မ်က္စိနားပိတ္နဲ႔ အက်ဳိးရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြကို မိုက္မဲစြာ ကုန္ဆံုး ေစခဲ့ပါတယ္။
တိုင္းျပည္အတြက္၊ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္၊ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ခဲ့၊ အမိေျမကိုစြန္႔ခဲ့။ ဘဝေတြက်ဳိးေက်ခဲ့ရတဲ့ ဆရာႀကီးမ်ားရဲ႔ပံုရိပ္။ ေရာက္တဲ့အရပ္ ေရာက္တဲ့ႏိုင္ငံကေန တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ က်ရာတာဝန္သယ္ပိုးထမ္းရြက္ခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးမ်ားရဲ႔ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြက အေမွာင္ဖံုးေနတဲ့ က်မကို အလင္းျပခဲ့ပါတယ္။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘဝေရာက္ေနရတဲ့ သန္း ၆ဝ ေက်ာ္ ျပည္သူလူထုႀကီးနဲ႔တကြ အက်ဥ္းေထာင္ေတြကို အိမ္လုပ္ေနရတဲ့ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေတာေတြေတာင္ေတြထဲ အသက္လု ေျပးလႊားေနရတဲ့ ျပည္တြင္းဒုကၡသည္ေတြ၊ ထိုင္းရဲ ျမင္တိုင္း ေသြးပ်က္ထိတ္လန္႔ေနရတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ၊ ထိုင္းျပည့္တန္ဆာခန္းေတြထဲ ငရဲခံေနရတဲ့ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေလးေတြ၊ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြမွာ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ေတြလုပ္ၿပီး မိသားစုေတြအတြက္ က်ားကန္ေပးေနရတဲ့သူေတြ၊ အမိႈက္ပံုတကာ ေမႊေႏွာက္ၿပီး ဝမ္းမီးၿငိမ္းေနရတဲ့ နယ္စပ္လမ္းတေလွ်ာက္က ကေလးငယ္ေတြကို ေမ့ေလ်ာ့ထားၿပီး - ကိုယ့္ဇာတ္ကိုယ္နာလွၿပီလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ က်မရဲ႔မိုက္မဲမႈေတြကို က်မ ေနာင္တရလို႔ မဆံုးေတာ့ပါ။
ဆရာႀကီးမ်ား စိတ္ဝိဥာဏ္ထဲ ပူးဝင္ခိုေအာင္းဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း က်မရဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ျပန္လည္ ဦးေမာ့လာခဲ့ရတာမို႔ ဆရာႀကီးမ်ားကို က်မဦးခိုက္ပါတယ္။ က်မကို တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ အားေပးႏိႈးေဆာ္ခဲ့တဲ့ ဆရာကိုေအာင္ေဝး၊ ဆရာမေမၿငိမ္း၊ ေမာင္ရစ္တို႔ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။
က်မရဲ႔ အခန္းေထာင့္တေနရာကေန - “ခိုင္မာေရ … ကိုယ္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကို တာဝန္ေက်ေက် လုပ္ …” လို႔ ဓာတ္ပံုထဲကေနတဆင့္ သတိေပးေနတဲ့ က်မတို႔ရဲ႔႔ခါင္းေဆာင္ႀကီး “ပဒိုမန္းရွာ”ကိုလည္း က်မ အၿမဲသတိရ ဦးၫြတ္ေနမွာပါ။
က်မကို တခုေတာ့ နားလည္ခြင့္လြတ္ေပးၾကပါ။ အမိေျမကို လြမ္းလို႔က်တဲ့ က်မရဲ႔ မ်က္ရည္၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို ေက်ာခိုင္းစြန္႔ခြာခဲ့ရလို႔ က်ရတဲ့ က်မရဲ႔ မ်က္ရည္၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ ဒုကၡသည္ေတြ၊ တရားမဝင္အလုပ္သမားေတြ၊ နယ္စပ္လမ္းက ပန္းကေလးေတြကို လြမ္းလြန္းလို႔ က်ရတဲ့ က်မရဲ႔မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့ မတားၾကပါနဲ႔။
သူတို႔အားလံုးကိုေတာ့ က်မရဲ႔ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္တိုင္ေအာင္ လြမ္းေနပါရေစ။
အဲဒီ မ်က္ရည္ေတြ၊ အလြမ္းေတြက က်မကို ခြန္္အားေတြ ျဖစ္ေစမွာပါ။
ယံုၾကည္ပါ၊ ရွိခိုးဦးခိုက္ပါရဲ႔ … အလြမ္းရိုက္လို႔ ေရးတဲ့ စာပါ။ ။
(ရုပ္ပုံ - ခင္၀မ္းပန္းခ်ီကား၊ ကရင္ဒုံးယိမ္း၊ http://phonyo.blogspot.com/ က ရပါတယ္)
Ref : - http://moemaka.com/index.php?option=com_content&task=view&id=3996&Itemid=92 - MoeMaKa News & Media
No comments:
Post a Comment